Toplumsal ruh haritamızda onarılması olanaksız yaralar açıldı. İşin acı yanı yara ne zaman iyileşmeye yüz tutarsa, içten ve dıştan planlı bir tarzda, gerek iletişim araçları ile gerekse algı operasyonları ile haince saldıralar la yara kanatılmaktadır.

Öylesine acımazsız ve sınır tanımaz saldıralar yapılmaktadır ki halk deyimi ile gâvurlar bile yapmaz. Büyüdükleri, yaşadıkları, yaşamını sürdürdükleri, bolca para, mevki ve makam kazandıkları ülkeyi adeta düşmanca ve haince saldırı altına almaktan zerrece bir beis görmemektedirler.

Mazide yaşanılan ya da yaşatılan yanlışları, şiddeti başat ilke olarak benimseyerek çözmeye çalışmak, sadece sorunları daha da giriftleştirir, topyekûn ülkenin tüm toplumsal kesimlerinde dehşet iklimlerinin yaşanmasına yol açar. İşte şimdi yaşadığımız hadise de böylesi bir akıl tutulmasının neticesidir.

Akıl, ülke insanlarının diyarından zorunlu tehcire maruz bırakılmış, duygu ve öfkeler ülke insanlarını yönetir hale gelmiştir. Peki, bu sağlıksız ortam, ülke insanlarına huzur, güvenlik, esenlik, demokratik düzenlilik ve birlikte mutlu, müreffeh yaşamayı getiriyor mu?

Sokağa çıkıp fakir zengin ayırımına gitmeden; yaşananlardan memnun ve mutlumsusunuz? Diye sorduğumuzda, kaç kişi memnuniyetini ifade eder acaba? Toplumun bedeni, ruhu ve zihni çok yoruldu, artık yaşananlar toplumu yorgun düşürdü.

Nerde halk ve hak adına haykıracak cesaretli aydınlar? Ve yine nerde siyasi hayatı pahasına halk ve hak adına politika üretecek kahraman siyasetçiler? Gökten zembille inmeleri söz konu olmayacağına göre bu kahraman aydın ve siyasetçiler, çare yine bizde.

Kafa kafaya vereceğiz, birbirimizi dinleyeceğiz, konuşacağız, eleştireceğiz, sertleşeceğiz ama şiddete yönelmeden, halkı da bıktırmadan kendi elimizle iyileşemez hale getirdiğimiz yaramıza merhem bulacağız.

Daha her şey bitmeden ve yanı başımızda yaşananları yaşamadan acilen birlikteliğimizi, beraberliğimizi bekleştirelim, perçinleyelim.