Birbirimize sağır, dilsiz ve kör olduk.

Birbirimize merhametsiz, müsamahasız ve anlayışsız olduk.

Birbirimizin aleyhine tuzaklar kurduk, planlar yaptık.

Birbirimize tahammülsüz olduk, yanlışlarımızı, hatalarımızı göremez olduk.

Birbirimize kinlendik, af etme hislerimizi yetirdik, istek ve arzularımızın zebunu olduk.

Birbirimizin doğrusunu yanlış, yanlışlarımızı doğru bildik. Zalim kim olursa olsun karşı çıkmamız gerekirken sessiz kalmayı yeğledik. Mazluma ise kol kanat geremez hale geldik.

Kendimizi hep haklı karşı tarafı hep haksız bulduk. Suç işleyen oğlum, kardeşim, yakınım da olsa cezasını çekmelidir den, suçsuz ve kendini korumaktan yoksun insanlara ceza verir hale geldik.

Hukuk karşısında herkes eşittir den, bazıları daha eşittire geldik. Merhameti savunuyor göründük, kalbimizden, ruhumuzdan ve zihnimizden merhameti söküp atar hale geldik.

Hep birlikte huzurdan yoksun kaldık, hep birlikte kavgalarımızdan yorgun ve bitap düştük ve fakat yerimizden doğrulup birbirimizden helallik dileyip birbirimize kardeşçe sarılmadık.

Birbirimizin gücünü, sabrını tükettik, tükendiğimizi gören düşmanlarımız da akbabalar gibi servetimiz, medeniyetimiz ve bedenlerimiz üzerinde tepişmelerine seyirci kaldık.

Allah’ım ! İçimizdeki anlayamayan, göremeyen, hissetmeyen ve akıl edemeyenler yüzünden hepimizi helak eder misin?