Eğitim, ama nasıl bir eğitim ?

Ahlakı, edebi, saygıyı, sevgiyi ve her şeyden önemlisi bir medeniyet tasavvurunu aşılayarak, mazi ile atiyi bir noktada kesiştiren, ruhu maneviyatla duyuran, zihni, aklı bilimle donatan, çağı okuyup yeni anlam alanları açan, ufuk açıcı, özgüven aşılayan eğitim mi?

Ya da silikleştiren, sünepeleştiren, kendi ile kavga ettiren, geleceğe ilişkin bir hayali aşılamayan, özgüveni yetirten, korkak, pısırık, ufku dar, kuşkuları ile boğuşan ve yaşadığı çağın gerisinde kalan bir nesil vaad eden eğitim mi?

Bir dönem sona ererken geriye yaslanıp uzun uzadıya düşündüğümde şunun ayırdına vardım;

Biz eğitimciler olarak nasıl bir nesil ile muhatap edilmişiz ki, Umutlarımızı yarınlara, ufuk ötelerine taşıyacak bir gençlik özlemini derin ahlar çekerek yetiştireceğiz ya da böylesi bir nesil elimizde var da biz mi yeterince fark edememişiz?

Eğitimci ile öğrenci arasında iletişim dili ortaklaşmış mı ya da kullanılan dilde iletişim tekniklerinde mi hata var?

Birbirlerini anlayamayan ve birbirlerinin hedeflerinden bihaber bir eğitimci / öğrenci profili ile mi karşı karşıyayız?

Gençlik kısa vadeli büyük beklentiler içinde tutarsız ve ilimden yoksun bir Hülya’nın girdabında debelenmekte; eğitimci ise, yaşadığı ruhsal ve zihinsel sorunlarını giderecek bir şifa verici arayışında!

Verilen eğitim ne öğrenciyi ruhen, zihnen tatmin etmekte ne de eğitim veren öğretmeni, verdikleri hakkında kuşkularından kurtarmakta.

Her şeye rağmen hem öğrencilerime hem de öğretmen arkadaşlarıma sağlık, afiyet ve huzur içinde bir tatil yaşamalarını yürekten temenni ediyorum.